Ik begeleid goed opgeleide, zelfsturende vrouwen vanaf 30 jaar bij het oplossen van emotionele blokkades, zodat ze volledig uit de verf kunnen komen!

Wat… als je wel wilt, maar écht niet kunt?

Langzaam zet je de telefoon weer in de oplader. Hij bliept om aan te geven dat hij contact maakt. Je houdt de telefoon nog even vast, om ‘m vervolgens los te laten… weer op te pakken.. en met grof geweld tegen de muur stuk te gooien.

“KLOOTZAK!!!” schreeuw je, “GORE KLOOTZAK!!!” Nu moet de vaas het ontgelden. Die belandt in stukken in de hoek van de kamer…in een plas bloemenwater met bijna uitgebloeide tulpen. Je pakt nog iets op, maar nog voordat je dat ook richting betonnen muur kan gooien, gaat de deur open en staat je 18-jarige zoon in de deuropening. “MAM! Wat is er gebeurd?”

Die interruptie had je even nodig om tot jezelf te komen. Je zoon pakt het glazen voorwerp uit je handen en zet het voorzichtig op een andere plek. “Wat is er, mam?” vraagt hij bezorgd.

“Het is je vader.” zeg je na een lange tijd van stilte. “Hij belde net om me te vertellen dat hij gaat hertrouwen. Je zoon lijkt niet verrast en dat verbaast jou weer. “Ik zei dus dat je vader..” “Ja, ik heb je gehoord.” “Vind je dat niet erg dan?” STILTE. Zuchtend gaat je zoon op de bank zitten. En dan… terwijl je langzaam naast hem gaat zitten, besef je wat er aan de hand is.

“Jij wist dit al?!”
Aarzelend bevestigt je zoon jouw vraag. En dat doet je pijn. Je voelt je verraden.
“Mam…jullie zijn al vier jaar uit elkaar, waarvan drie gescheiden. Pa gaat al twee jaar serieus met Miranda om. Iedereen ziet dat, behalve jij. Jij wilt dat niet zien.”
“….”
“Mam…. het is echt over. Accepteer dat nou eens en laat hem gaan.”

Bruusk sta je op en gaat met je rug naar je zoon toe uit het raam staan kijken. Je zoon gaat ondertussen verder. Over hoe moeilijk hij jouw huwelijk met zijn vader vond en eigenlijk opgelucht was dat jullie ging scheiden. Want toen was dat eeuwige geruzie voorbij en kon hij ook weer leuk met zijn vader omgaan. Die woorden komen hard aan, maar je reageert niet. Je blijft star en verstijfd uit het raam staren.

“Dat jij altijd zoveel moeite hebt met van alles en nog wat, maakt het niet makkelijk voor ons allemaal. Sinds de scheiding is het rustiger geworden, althans.. zolang je niet over papa begint.” Je reageert nog steeds niet, maar hoort wel alles wat er gezegd wordt. Na een korte stilte zegt je zoon: “Mam, …zie het onder ogen. Papa is verder gegaan met zijn leven. Doe jij dat nou ook eens. Niet alleen voor m’n broertje en mij, maar ook voor jezelf.” Als hij ziet dat je nog steeds niet reageert, zucht hij diep, draait zich om en verlaat de kamer.

Nu vullen je ogen zich met tranen. Je kunt de tuin niet meer helder zien. Wanneer je knippert biggelen de tranen over je wangen en even later zit je snikkend en snotterend op de grond. Je hebt zoveel verdriet dat het fysiek pijn doet. Er gaat van alles door je heen: “Waarom is hij weggegaan? Waarom kon hij niet meer van mij houden? Heb ik hem weggejaagd? Ben ik echt zo moeilijk? Wat is er mis met mij? Waarom kan ik niet verder? Waarom wil ik niet verder?”

En bij die laatste aan jezelf gestelde vraag besef je dat je wél verder wilt …, maar écht niet kunt. Dat er nog zoveel onverwerkte pijn, verdriet en boosheid is, dat het een enorme blokkade is geworden, die jou nu weerhoudt … om los te KUNNEN laten.

Besef dat je eerst die blokkade uit de weg moet ruimen, zodat je verder KUNT.
Neem contact met me op als je mijn begeleiding wilt.


Wil je een e-mailtje ontvangen zodra ik een nieuw artikel plaats?


©2024 Praktijk "Zijn wie je bent"