Iedereen heeft een vader, want je hebt immers een man en een vrouw nodig om een kind te verwekken. Maar je hebt wel heel veel verschillende soorten vaders, die weer een combinatie van heel veel verschillende eigenschappen hebben. Ik noem er een paar:
en om verder te gaan….
en zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Je zult vast je vader herkennen in één of meerdere beschrijvingen. Of misschien staat de beschrijving van jouw vader niet in dit rijtje. Hoe dan ook… je hebt een vader of hebt 'm gehad of je hebt 'm nooit gehad/gekend.
Als dochter heb je een bepaalde vader nodig. Dat besef je niet wanneer je klein bent, maar als je volwassen bent geworden kun je last hebben van bepaalde gedachten, gedragingen of emoties, die hun wortels vinden in de relatie die je vader met jou had toen je klein was.
Ik sprak iemand die moeilijk beslissingen durfde te nemen, die het moeilijk vond om iets nieuws uit te proberen of om zich ontspannen buitenshuis te begeven. Na verder onderzoek bleek dat ze een sterk gevoel had van 'er alleen voor staan', 'geen back-up hebben', 'nergens op terug kunnen vallen'. Ze durfde amper stappen te zetten in haar leven, want 'wat als…..'.
Een moment van inzicht was een bepaalde herinnering waarin het ouderlijk gezin van de vrouw – toen ze nog een klein meisje was – een moeilijke tijd doormaakte en vader er opeens, zonder enige uitleg, vandoor ging. Hij kwam enkele dagen later wel weer thuis, maar er werd niet besproken wat er was gebeurd, waarom hij was vertrokken en hoe het nu verder gaat. Het meisje was verward achtergelaten en niemand had de situatie voor haar verhelderd.
De vrouw besefte dat ze sindsdien het 'zwaard van Damocles'-gevoel heeft gehad. Want ze wist niet wanneer haar vader – die overigens ontzettend lief was – er weer plotseling vandoor zou gaan en haar weer achter zou laten in een penibele situatie. Ze wist niet wat de aanleiding was van zijn eerste vertrek, dus kon ze ook niets doen om het te voorkomen.
De boodschap die deze vrouw als jong kind had meegekregen was dat wanneer er zich moeilijke situaties voordeden, ze maar niet op haar vader moest rekenen, want die was dan afwezig: fysiek of mentaal. Ze stond er dus alleen voor. Toen ze dit besefte en het kon verwerken, kon de genezing van dat vroege trauma zich voltrekken.
In een ander geval had een vrouw een norse vader, die overal een mening over had en dat ook behoorlijk liet horen. De meeste mensen waren niet erg gecharmeerd van hem en ontweken hem liever. De vrouw vertelde dat haar vader overbezorgd en bang voor het leven was en haar daarom de meest basale behoeften van een kind verbood.
Toch durfde zij een heleboel dingen die de vrouw uit het eerdere verhaal niet durfde. Toen ik daar verder op doorvroeg, zei ze: 'Tja, mijn vader was een moeilijke man en niet al te aardig, maar als het erop aan kwam, dan ging hij in de bres staan voor me. In tijden van nood kon ik altijd op hem rekenen.'
Je begrijpt dat de boodschap die deze vrouw als jong kind had meegekregen een hele andere was. Die van: wees niet bang om iets te proberen. Als het mislukt, word je toch wel opgevangen.
Uiteraard had deze vrouw hele andere issues met haar vader te verwerken.
Hoe zit het met jou?
Heb je een onwijs goede vader (gehad)? Iemand die niet perfect was, maar wel ontzettend z'n best deed voor je? Iemand die sorry tegen je zei en je gelijk gaf, wanneer je gelijk had? Iemand die jou hoorde en zag? Iemand waar je alleen maar warme gevoelens bij hebt?
Vergroot je dankbaarheid, zou ik zeggen. En geniet van dit grote goed.
Als jij bij het woord 'vader' al een bittere smaak in je mond krijgt of misschien zegt:'Tja, hij was wel een goede vader, hoor, maar..!', dan kun je kijken of je er iets mee wilt doen. Niet bij je vader, maar bij jezelf.
Kun je je hand op je hart leggen en gewoon voelen wat je voelt wanneer je aan je vader denkt? Ik moedig je aan om het nu te doen en te kijken wat je gevoelens zijn. Gevoelens van liefde, boosheid, haat, afkeer, bewondering, schuld, spijt, walging, geen respect of juist veel respect. Durf het gewoon te voelen. Sta het jezelf toe.
En als er negatieve gevoelens zijn, zeg tegen jezelf: "Ook al voel ik..[vul je gevoel in]… als ik aan mijn vader denk, ik accepteer mezelf en houd van mezelf." En kijk wat deze zin bij jou oproept. Kun je jezelf echt accepteren? Of zou de zin beter voor je zijn als je zou zeggen: "Ook al kan ik niet accepteren dat ik ..[gevoel]… voel, ik accepteer mezelf. Kijk wat de laatste zin bij je oproept.
Mocht je rust ervaren, herhaal de zin dan een paar keer. Maak je geen zorgen over hoe je dit gevoel 'moet' veranderen, wees alleen maar bezig met jezelf liefdevol accepteren mét die gevoelens.
Zodra je jezelf innig en volledig kunt liefhebben, ONDANKS ALLES, kun je anderen ook vergeven.
En als je moeite hebt met vergeven, maar je zou het wel ontzettend graag willen, dan kan ik je daarbij helpen. Neem contact met me op als je wilt stoppen met verwijten en in vrede wilt leven met jezelf en je vader.
 ?>/images/header-asha.jpg)
