Als je je verraden voelt…

Met een brok in je keel staar je naar de homepage van de website van het UWV. Je hebt de mogelijkheid om je in te schrijven als werkzoekende en om een WW-uitkering aan te vragen. Je vingers rusten op het toetsenbord, maar er wordt geen letter getikt. Je gedachten dwalen af naar een maand geleden.

"Heb je het gehoord? Angelique is projectmanager geworden. Bij business unit 'New Markets'." Even stop je met koffiedrinken en kijk je je assistent ongelovig aan. "Is er iets?" vraagt die op zijn beurt, zich van geen kwaad bewust. Je zegt niets, staat op en loopt de gang op.

Direct naar de service line manager. Je steekt je hoofd om de hoek van de deuropening en vraagt of ze even tijd voor je heeft. Ze wenkt je naar binnen en jij doet de deur achter je dicht.

"Ga zitten. Wat kan ik voor je doen?"
"Ik hoorde iets van mijn assistent wat ik graag wil verifiëren. Wordt Angelique projectmanager bij New Markets?"
"Eh.. ja. Hoezo?"
"Maar … je had toegezegd mij naar voren te schuiven."

"Jou naar voren te schuiven? Ik wist niet eens dat jij interesse had?"
"Sorry, maar hoe bedoel je, je wist het niet? Ik heb je vorige maand tijdens het functioneringsgesprek nog uitgebreid verteld wat mijn ambities zijn, toen je vroeg waar ik mezelf zag over een jaar."

"Is dat zo? Nou… dan ben jij dus niet duidelijk geweest."
Je trekt je wenkbrauwen vol verbazing op. "Hoezo 'ik niet duidelijk'? Mijn woorden waren letterlijk "Ik zie mezelf als projectmanager bij New Markets!"
"Nou dat kan ik mij niet herinneren, hoor. Behalve dat… ik zag dat je gewoon vrolijk verder werkte, dus zo hoog was jouw nood niet om weg te gaan bij deze unit."
"…"

Het gesprek gaat zo een tijdje door en je beseft dat je tegen de Bierkaai aan het vechten bent. De sfeer is er niet beter op geworden en een paar dagen later wordt er een reorganisatie aangekondigd. Als snel wordt jouw vermoeden dat jij op de lijst staat van "uitstromers" bevestigd. "Ik heb gedaan wat ik kon" zegt de service line manager, wanneer ze je het slechte nieuws heeft medegedeeld. Je wordt misselijk van haar gespeelde medeleven.

En die misselijkheid komt weer opzetten nu je naar de website van het UWV kijkt. Hoe kon dit gebeuren? Hoe is het mogelijk dat je zo uitgespuugd kunt worden. Dat je na al je harde werken binnenkort gewoon op straat komt te staan. Werkloos. Zonder baan. Iemand met een uitkering. Hoe heeft dit kunnen gebeuren?

De tranen beginnen je over de wangen te rollen. Je merkt dat je het gewoon niet kunt opbrengen om door te gaan. Dat je niet alleen moeite hebt met accepteren wat er is gebeurd, maar je durft gewoon niet verder. Door je tranen heen kijk je naar enkele vacatures, maar van elke beschrijving moet je gewoonweg walgen. "Ben jij een flexibele, ambitieuze projectmanager?….. Ben jij de ontbrekende schakel die wij zoeken voor ons team?….. Wil je in een inspirerende omgeving werken?…Wil je je eigen tijd kunnen indelen?"

Je voelt hoe de weerstand in je groter wordt. "Onderdeel van een team, ja natuurlijk, totdat je niet meer voldoet en dan word je gewoon uitgekotst." fluister je verdrietiig. Je klapt je laptop dicht en gaat op bed liggen. Het is gewoon teveel. De pijn van niet goed genoeg zijn, de angst dat het weer gebeurd is groot. Zo groot, dat het verlammend werkt.

Weerstand en die verlammende werking leiden uiteindelijk tot je stilstand, als je er niets tegen doet. Dus zul je ze eerst moeten opheffen, om verder te kunnen gaan. Dus…wil je de weerstand en het verlamde gevoel opheffen?
Neem contact met me op als je er begeleiding bij wilt.