Voor wie schaam je je eigenlijk?

Daar staat ze. Op de rand van het zwembad. Haar handen voor zich uitgestrekt met de palmen tegen elkaar aan. Haar rug gebogen en haar hoofd bijna tussen haar bovenarmen. Klaar om haar eerste duik te nemen. Je ziet aan haar dat ze nerveus is. Haar knieën trillen een beetje en ze blijft staan. De andere kinderen wachten geduldig. Sommigen rillend van het koude water, omdat zij de duik al hebben ondervonden, anderen rillend omdat zij zo aan de beurt zijn. De badjuf gaat achter haar staan en spreekt haar zacht en bemoedigend toe. 'Toe maar, rustig ademen en dan springen.'

En jij? Jij voelt een grote ergernis naar boven komen. "Kind, spring toch es!!" denk je geïrriteerd, "Sta daar niet zo stom te staan." Bij elke seconde die voorbij gaat wordt jouw ergernis groter. Als je vluchtig om je heen kijkt naar de andere ouders, zie je sommigen verveeld kijken, anderen een blik werpen op hun smartphone, sommigen hun ogen rollen van ergernis en weer anderen juist met een minzame blik toekijken. Maar minzaam voel jij je 't allerminst. Je ergernis is gegroeid naar standje boosheid.

"Hoe moeilijk kan dat zijn?!" denk je inmiddels bijna schreeuwend. "Er is ook altijd wat met dat kind. Jee! Ze is al bijna zeven! Kan ze nou es een keer niet zo moeilijk doen?!" Je kijkt weer om je heen om te zien of anderen gehoord hebben wat jij dacht. Maar niemand let op jou. De blikken zijn of op het zwembad met de kinderen in duikhouding gericht of elders.

"PLONS!!" klinkt het opeens. En als je weer voor je kijkt, zie je dat je dochter onder water verdwenen is. Je hebt haar eerste duik gemist, maar grote opluchting maakt zich van je meester en je kunt weer glimlachen. Een vrouw links van je leunt een beetje jouw kant op en zegt: "Fijn hoor dat ze het gedurfd heeft. Mijn zoon deed er vier weken over." Je bent even van je a propos en nog voor je kunt reageren staat je dochter kleddernat voor je neus.

"Mam, zag je dat? Ik heb het gedurfd! Ik heb het gedaan!" En ze rent verder om weer achter in de rij aan te sluiten. De vrouw links van je trekt vertederd haar schouders op, terwijl ze je breed glimlachend aankijkt. De man rechts van je zegt: "Goed van haar, zeg" En jij? Jij bent nog steeds van je a propos, want de boosheid heeft plaatsgemaakt voor opluchting…en verwarring.

"Waarom ben ik verward? Opgelucht is toch goed?" denk je. En dan besef je dat je niet opgelucht bent, omdat je dochter eindelijk heeft durven duiken. Nee, je bent opgelucht, omdat je je niet hoefde te schamen voor je kind ten opzichte van de andere ouders.

Het ging dus niet om haar, maar om jou! Met dat inzicht kijk je naar de rij kinderen en zie je opeens jezelf staan in die rij. Rillend en bevend. Doodsbenauwd om dat water in te springen. Maar wanneer je voor morele steun naar je moeder op de tribune kijkt, zie je haar boze blik en weet je al wat ze gaat zeggen wanneer je straks thuis komt:

"Waarom stel jij je altijd zo aan?! Je zet me voor schut! Ik schaam me dood voor je! Wat moeten anderen wel niet van me denken!" En je voelt de pijn en eenzaamheid van toen weer. Geen begrip voor jouw angst, voor hoe het voor jou was. Niet prettig, maar toch fijn om te beseffen hóe het voor je was. "Kijk, daar gaat ze weer." zegt je linkerbuurvrouw, jou daarmee uit je herinnering halend. Je gaat rechtop zitten en kijkt nu met een andere blik naar hoe je dochter wederom trillend en bevend op de rand van het zwembad de seconden laat wegtikken… alle andere kinderen weer eindeloos laat wachten… de juf weer tot bemoedigen brengt… weer rollende ogen veroorzaakt bij sommige ouders… om uiteindelijk toch de sprong te wagen.

En jij? Jij beseft dat je nog wat werk te doen hebt om je niet meer te schamen voor je dochter… én … niet meer voor jezelf.

Voel je veel schaamte over jezelf? Wil je er iets mee? Zo ja, wat dan?
Neem contact met me op als je begeleiding wilt bij dit proces.