Ik begeleid goed opgeleide, zelfsturende vrouwen vanaf 30 jaar bij het oplossen van emotionele blokkades, zodat ze volledig uit de verf kunnen komen!

Mijn kinderen komen op 1e kerstdag! Joepie?

Mijn kinderen komen op 1e kerstdag, joepie?Tevreden kijk je de kamer rond. De kerstboom staat er mooi bij. De tafel is prachtig gedekt. En in de keuken is het eten bijna klaar. Het is 1e kerstdag en je bent klaar voor de invasie. De invasie van je kinderen en kleinkinderen.

Zodra je daaraan denkt voel je het een beetje rommelen in je buik. Niet dat je er geen zin in hebt.. of dat je je kinderen niet wilt zien. Maar er is iets. Iets dat telkens terugkomt wanneer je je kinderen ziet. Terwijl je probeert te achterhalen wat dat gevoel is, loop je de keuken weer in en checkt of het vlees in de oven al gaar is.

Dan komt je dochter binnen en jij ziet direct dat ze in gewicht is aangekomen. En nog voor je er erg in hebt, fluister je in haar oor dat je dat erg jammer vindt. De blik in de ogen van je dochter raakt je. Je ziet dat ze gekwetst is, maar je zegt niets.

‘Wat is dat toch? Waarom moet ik daar altijd iets van zeggen?’ denk je. Het is raar, zodra je geconfronteerd wordt met de imperfectie van je dochter, komt er iets in je los. Je zit haar voortdurend te corrigeren, te perfectioneren, want het stoort je vreselijk om haar zo te zien. Maar dit gaat niet over je dochter. Dit gaat over jou. Er is iets in jou dat geraakt wordt, zodra je ziet dat je dochter iets zegt, doet, draagt dat in jouw ogen niet gepast is. En als je er even bij stilstaat, dan herinner je je opeens iets.

Ga je zo?’ vraagt je moeder bits. Vertwijfeld kijk je naar je jurk. Je hebt je mooiste jurk aangetrokken en ziet er voor een zesjarige ontzettend lief en schattig uit. Maar de blik in je moeder’s ogen zegt iets totaal anders. Je weet niet wat je moet zeggen en kijkt hoopvol naar je vader die op dat moment de kamer in komt lopen. Hij scant je met zijn ogen van boven naar beneden, zonder jou te zien. ‘Hmmm,’ zegt hij nors, ‘die kleur maakt je dik.’

‘Zo’n blouse staat jou niet.’ zegt het klasgenootje naast je. ‘Daar ben je veel te dik voor.’ Even doe je alsof je het niet gehoord hebt, maar de woorden van je leeftijdsgenoot hebben je geraakt. Je verbergt je inmiddels rode hoofd achter je lange haren en staart in je wiskundeboek.

‘Je zult echt moeten afvallen wil je nog in deze wedstrijdklas blijven. Kijk naar de anderen. Die zijn tenminste mager.’ Voor de hele groep van vijftien gymnastes, gaat de trainster tekeer tegen jou. Je schaamt je dood. Sommigen in de groep gniffelen, anderen vinden het juist weer zielig voor je. Als je steun zoekt bij het meisje naast je, draait ze haar hoofd snel om. Het is duidelijk. Je staat er alleen voor.

Nooit goed genoeg. Nooit slank genoeg. Nooit mooi genoeg. Nog voordat men jou op je echte waarde schatte, had men je al veroordeeld op je uiterlijk. Je probeert al tijden erbij te horen, maar welke kleren je ook draagt, het is niet goed genoeg. Hoeveel je ook afvalt, het is niet goed genoeg. Hoe vaak je ook naar de kapper gaat, het is niet goed genoeg.

En dat doet pijn. Al jaren. Want zo klein als je was, werd je beoordeeld. Op je uiterlijk. Op je gedrag. Op je prestaties. En omdat dat de gewoonste zaak van de wereld was, ben je het zelf gaan geloven. Je bent gaan geloven wat anderen over je zeiden. En je hebt jezelf beloofd je kinderen voor die pijn van afgewezen worden te behoeden.

Dus deed en doe je er van alles aan om je kinderen geaccepteerd te zien worden. Maar dat heeft verkeerd uitgepakt. Nu zie je dat jouw eigen kinderen balen van je bemoeizuchtige gedrag. Dat zij lijden onder jouw voortdurende oordeel. Ook al zeggen ze het niet direct in je gezicht, je ziet de verveelde en geïrriteerde blikken die ze met elkaar uitwisselen, zodra jij weer een ‘suggestie’ doet of iemand ‘corrigeert’. En dat doet pijn, want je bedoelt het zo goed. Je meent het echt zo goed met je kinderen.

Je kijkt de eettafel rond. Iedereen is lekker aan het eten, dat doet je goed. Maar je ziet ook dat de blouse van je dochter niet goed zit. Dat je zoon eten naast zijn bord heeft gemorst. Dat je kleinzoon nog een stukje kip pakt, terwijl je het precies had uitgemeten. Waarom zegt je dochter daar niets van? En dat die kleding van je schoonzoon…. tjonge, kijkt hij nooit in de spiegel?
Als je er even eerlijk bij stilstaat, merk je dat je alleen de imperfectie van je kinderen ziet… en niet je kinderen zelf.

En als je er even eerlijk bij stilstaat, zie je dat je je eigen imperfectie niet hebt geaccepteerd. Want wat je van jezelf niet kunt accepteren, kun je gewoonweg niet van anderen accepteren. Hoe jij vindt dat anderen zouden moeten zijn, geeft alleen maar aan hoe jij vindt dat jij zou moeten zijn!

Gewaardeerd worden, geaccepteerd zijn, niet afgewezen worden… allemaal zaken waar je naar snakt. Maar als jij niet eerst jezelf waardeert, accepteert of niet afwijst, zullen anderen dat zeker nooit doen.
Het is dus noodzakelijk om jouw pijn van afgewezen zijn, beoordeeld zijn en dergelijke te verwerken en te helen. Want dan kun je zijn wie je bent en heb je niet de behoefte om anderen te willen verbeteren. En dat brengt een heleboel rust in je hoofd, in je lichaam en in je leven.

Hoe ervaar jij kerst met je volwassen kinderen? Voel je je veilig en kun je je ontspannen?
Dat je gekwetst bent is niet jouw schuld. Alleen ben je wel verantwoordelijk voor het verwerken daarvan. Als je merkt dat je maar niet over bepaalde pijn heenkomt, neem dan contact met me op om je te begeleiden bij het verwerken van de pijn.


Wil je een e-mailtje ontvangen zodra ik een nieuw artikel plaats?


©2024 Praktijk "Zijn wie je bent"