Je herkent dit vast wel. Even gezellig een kop koffie doen ergens en dan zit daar ook in hetzelfde restaurant die ene vrouw die een paar maanden geleden een opmerking tegen je maakte die zo hard binnenkwam, dat je 'm nu weer voelt. Jouw gesprekspartner ziet dat je een beetje van je stuk bent en vraagt wat er aan de hand is en jij wuift 't weg met een: 'Ach… ik dacht even aan iets vervelends, maar het is al voorbij.'
Het is voor de rest gezellig, maar je voelt continue de aanwezigheid van die ene vrouw, hoe erg je ook je best doet om haar te negeren. En dat stoort je ergens. Het stoort je dat je niet over die opmerking heen bent gekomen. Dat je er maanden niet aan hebt hoeven denken, maar nu voelt hoe hoog het je zit.
Plots staat de vrouw op en komt naar jou toe. 'Help' denk je, 'wat kan/mag/moet/ga ik zeggen?' Je neemt je voor om – wat ze ook gaat zeggen – boos te reageren, maar de vrouw legt haar hand op jouw schouder en zegt: 'Ik ben blij jou te zien. Hoe gaat het met je?'
'Ja, hartstikke goed!' zeg je glimlachend. Niks boos. Niks verontwaardigd. Nee, vriendelijk. De vrouw praat nog even verder met jou en jouw tafelgenoot, maar zelf luister je al niet meer, want je bent in verwarring. Je denkt: 'Lekker… dat komt gezellig staan kletsen, maar weet niet eens meer hoe ze me gekwetst heeft.' Ondertussen gaat de prachtige glimlach op jouw gezicht verder met acteren en is je hart nog steeds gekwetst. Je gedachten gaan snel verder 'Ze is wel heel aardig, misschien bedoelde ze het niet zo.. ja, kan wel wezen, maar het deed en doet nog steeds pijn… hoe kan ik vergeven, als ze geen sorry zegt?.. ja, alleen als ze sorry zegt vergeef ik haar. Dan kan ik dat.'
De dame kijkt je even aandachtig aan, alsof ze jouw gedachten heeft gehoord. 'Ehm…' begint ze, 'ik wilde nog mijn verontschuldigingen aanbieden voor mijn opmerking de vorige keer. Volgens mij heb ik je daarmee gekwetst. Het spijt me. Had ik niet moeten zeggen.' Je bent stil, kijkt naar haar op en probeert je verwondering te verbergen. 'O… maar dat is goed hoor. Joh, ik weet allang niet meer wat je gezegd hebt. Nee joh, zit wel goed, hahahaha…'
Met een opgelucht gezicht loopt de vrouw weg en jij blijft in twee-, drie-, misschien zelfs vierstrijd achter. 'SHIT, nu móet ik wel haar vergeven…. maar het doet nog zo'n pijn. …ik wil wel vergeven, maar ik kan het niet….ze weet niet eens hoe diep ze me gekwetst heeft…..wil ik wel vergeven? …. vergeven misschien, vergeten NOOIT…. '
'Alles goed?' vraagt jouw tafelgenoot, nippend aan haar cappuccino. 'Eh, ja…' zeg je een beetje opgeschrikt uit je interne dialoog. Je begint geruststellend en glimlachend te roeren in jouw kopje thee.
Bovenstaand verhaal kennen we allemaal op de één of andere manier. In sterke of minder sterke mate, maar we kennen het:
Het gesprek had ook andere elementen kunnen hebben:
Uiteraard is er een reden waarom we reageren zoals we kiezen te reageren. We voelen ons niet veilig (genoeg) bij onze gesprekspartner. We zijn bang voor (meer) afwijzing of om weer te worden gekwetst. We hebben geen zin om erover te praten. Enzovoorts, enzovoorts. Er zijn tal van redenen waarom we voor een bepaalde manier van reageren kiezen. Het probleem is wel dat we onszelf daarmee in de weg kunnen gaan zitten. Want 'de vrouw die kwetste' is opgelucht weggegaan, maar 'de gekwetste vrouw' kan nog dagelijks de pijn van de opmerking voelen.
Is er iets waar je al een tijd mee loopt, boos/verdrietig over bent en heel graag vanaf wilt, maar je ziet niet hoe je over je eigen weerstand heen kunt komen?
Dan moedig ik je aan een EFT-coachingssessie met me te doen. Want tijdens zo'n sessie koppel je de lading – die aan een bepaalde gebeurtenis hangt – los, werk je aan je eigen weerstand en ben je in staat de volgende stap te nemen in je proces. In dit verhaal gaat het over 'vergeving', maar die volgende stap kan natuurlijk van alles zijn. Die stap weet je misschien nu al, maar als dat niet zo is, dan kan je er ook tijdens de sessie achter komen.
Gun jezelf vrede en geef jezelf op voor een EFT-coachingsessie.
 ?>/images/header-asha.jpg)
