Wat ben jij liever: afhankelijk of zelfstandig?

Niemand wil afhankelijk zijn, althans… de meeste, gezonde, weldenkende mensen niet. Die willen onafhankelijk of zelfstandig zijn.

En toch is daar in het dagelijkse leven weinig van te zien. Want zodra er iets niet loopt, hebben we onze wijsvinger al snel gericht op iemand anders. De regering die het niet goed doet. De banken die er een zooitje van maken. De jongeren in de buurt die veel herrie maken. Die stomme baas die onredelijke verzoeken doet. Die vervelende klant die maar niet tot een besluit kan komen. Die rare familieleden die niets van zich laten horen of juist weer te veel.

Klagen en mopperen op anderen, geeft aan dat we toch afhankelijk zijn van die ander. Want als we echt zelfstandig zouden zijn, dan heeft, wat iemand anders zegt en doet, geen effect op ons. Toch?

Maar hoe zelfstandig we ook kunnen zijn, we hebben niet overal invloed op. De economie, het weer, de bouw van een nieuw winkelcentrum bij je om de hoek (waardoor je overdag niet meer rustig in je tuin kunt zitten wegens het lawaai), het weer, hoe de buurman denkt over jouw enooooorme fontein in de tuin, de nieuwe plannen van het kabinet, het plotseling overlijden van een dierbare, de wisselstoring bij de spoorwegen waardoor je je aansluiting mist, het weer (of had ik dat al genoemd?), de uitslag van een onderzoek, de reactie van een klant op een offerte, …

Dus in sommige gevallen zijn we toch afhankelijk, toch? Want het is óf het één (zelfstandigheid) óf het ander (afhankelijkheid). Toch? Of niet?

Maar…er is ook nog zoiets als "overgave".

Overgave is gewoon de zelfstandige versie van afhankelijkheid. Als we in overgave leven dan betekent dat dat we op een volwassen manier omgaan met de zaken waar we geen invloed op hebben. Ik zal een voorbeeld geven.

Van de week had ik een sessie met een klant, die het gevoel had tegen een burnout aan te zitten. Ze vertelde me wat er allemaal op haar bordje lag: complicaties omtrent haar eigen bedrijf, een op handen zijnde verhuizing, gevoel van niet geborgen zijn in de relatie, moeten voldoen aan teveel en overdreven regels van de overheid, verzekeraars en de beroepsvereniging, voltooien van een studie, financiële zorgen, conflict met een ex…
Kortom: een flinke portie.

Ze zat tegenover me met tranen in de ogen en – hoewel ik haar ken als een sprankelend en optimistisch mens – zag ze er mat en verslagen uit. Ook zag ze er ouder uit dan ze is.

"Waar heb je nu het meest last van?" vroeg ik haar. 
"Ik voel me kwetsbaar en trillerig" antwoordde ze. En haar ogen vulden zich met nieuwe tranen.
"Waar zit dit gevoel in je lijf?"
"Mijn buik, helemaal. In mijn hoofd is het rustig, dus ik maal niet, maar m'n buik, o, daar gebeurt er van alles.
"Wanneer is dit begonnen?"
"Toen ik financiële zorgen begon te krijgen.. nee,… even daarvoor gebeurde er iets waardoor ik een enorme behoefte aan zorg kreeg, aan moederlijke zorg."

Na een aantal coachvragen, beginnen we EFT toe te passen op dit gevoel in haar buik veroorzaakt door angst en paniek. We gebruiken zinnetjes met 'kwetsbaar', 'trillerig', 'angstig' en 'paniek', maar ook met 'ik heb behoefte aan moederlijke zorg'. En terwijl we bezig zijn, vloeien de tranen rijkelijk.

"Ik ben verloren,ik ben eenzaam, ik ben helemaal alleen op een oneindig grote zee, niemand weet dat ik hier ben en ik kan amper mijn hoofd boven water houden." zegt ze tijdens het proces met een half dichtgeknepen stem. Na een aantal rondes nemen we pauze. De klant heeft haar ogen nog dicht en ademt diep uit. Ik leg zachtjes een zakdoekje op haar open hand. Ze glimlacht, houdt de ogen nog dicht en vouwt haar hand – met het zakdoekje erin – dicht. 

Ik kijk zwijgend toe, want ik ervaar dat er iets gebeurt. En inderdaad, ze begint weer te huilen. Het komt van heel diep, ze huilt zonder geluid, zonder te schokken, met heel veel tranen. Ik voel dat ik er alleen maar hoef te zijn, het proces is in volle gang. Wanneer ze haar ogen open doet, vraag ik haar naar haar ervaring.

"Wat gebeurde er? Zijn dit tranen van verdriet of van iets anders?"
"Iets anders," zegt ze zacht, "het is ontroering."

Ze droogt haar tranen, neemt een slokje water en begint te vertellen: 

"Ik zag mezelf eerst helemaal alleen op die enorme zee en voelde verdriet. Maar opeens kwam er een besef. Een besef dat die oneindige, enorme en diepe zee mij droeg. Ik word gedragen. Ik dobber niet zomaar wat rond, ik word gedragen. Als ik worstel, dan kan ik mijn hoofd niet boven water houden, maar als ik me overgeef dan word ik gedragen. Gedragen, meegevoerd op de golven."

Haar verhaal ontroert mij ook. Het is zo bijzonder wat er kan gebeuren tijdens een sessie. Haar problemen zijn niet weg. Haar kwetsbare en trillerige gevoel wel. Zelfstandig gaat ze haar omstandigheden aan, want ze weet zich gedragen ín die omstandigheden.

Wanneer we afscheid nemen, toont haar gezicht weer sprankelend en blij. Ze ziet er weer jaren jonger uit.

Overgave is meer dan de zelfstandige versie van afhankelijkheid. Het is gelijk aan gedragen worden.

Wanneer voelde jij je voor het laatst gedragen? Als je wilt, deel het met me in onderstaand commentaarveld.