Terwijl mijn man de boodschappen in de auto zet, kijk ik onderaan de rolbaan – je weet wel, de roltrap voor winkelwagentjes, die naar de garage in het winkelcentrum loopt – naar onze dochter. Het is voor haar steeds een feest om met de rolbaan op en neer en op en neer en op en neer te gaan. Onvermoeibaar. Leuk hoe kinderen overal een attractie in zien.
Dit ritueel vindt enkele keren per week plaats en we zijn inmiddels gewend om daar de tijd voor te nemen. De eerste keer rende ze nog de baan af en viel. Daar was ze heel erg van geschrokken. Dus de keren daarop stond ze netjes in het midden van de baan. En steeds, na enkele weken, bekijkt ze of ze er toch vanaf kan rennen of niet. Zoeken naar grenzen, kijken hoe ze haar vaardigheden heeft ontwikkeld.
En elke keer als ik onderaan de rolbaan sta te kijken, word ik aangesproken door iemand die er juist vanaf komt. Elke keer is er weer iemand die het nodig vindt om mij te waarschuwen voor de gevaren van de rolbaan. En daar komt weer een enorm horrorverhaal. Over afgerukte vingers, in de knel gekomen ledematen, vastzittende lange haren, enzovoorts, enzovoorts…
En hebben ze het zelf meegemaakt? Ik betwijfel het, want ze hebben het nooit over zichzelf, maar hebben altijd een verhaal gehoord over een meisje in Australië, een jongen in Trinidad, een oma in Heerhugowaard, enzovoorts, enzovoorts… Maar toch projecteren ze hun angsten op mij.
Maar telkens als ik bij de rolbaan kom, zie ik geen stapels zwaar verminkte kinderen liggen met paniekerige ouders en 'het komt wel goed'-zeggend ambulancepersoneel om zich heen. Nee, eigenlijk is het er heel rustig en zie ik vaak één of twee kinderen onder toezicht van een ouder ook steeds de rolbaan op en neer gaan. En ik hoor hun ouder ook dezelfde dingen zeggen als ik: 'In het midden blijven, dat is het veiligst.' 'Je mag naar boven rennen, maar ren maar niet naar beneden.' 'Leuk he, daar gaan we weer', 'Okay, nog twee keer en dan gaan we naar huis.'
Ook zie ik hoe die ouder wordt aangesproken en meen ik aan de gezichtsuitdrukking te kunnen opmaken hoezeer hij/zij – zeg maar – van het ongevraagde commentaar geniet…
Samen met al die ouders die onderaan de rolbaan staan, ben ik de op de hoogte van de gevaren van de rolbaan. Dat was ik al vóór de wijze woorden van anderen. Niet alleen omdat ik ook verscheidene keren plat op m'n gelaat ben gegaan als kind, maar omdat ik ook al een tijdje in het bezit ben van een stel goed werkende hersenen.
Ook heb ik gezien dat ik mijn valpartijen heb overleefd en alert ben geworden op dingen die gevaarlijk kunnen zijn.
Alert, niet bang. Dat is ook wat wij onze dochter willen meegeven. Niet bang door het leven gaan, maar wel alert zijn. Vooral veel plezier beleven aan de rolbaan én alert zijn op het afstapje. Dingen durven ontdekken, grenzen durven opzoeken, nieuwe pogingen durven wagen na een mislukking en alert zijn wanneer je iets wel of iets niet moet doen.
Want dat brengt je verder. Daardoor groei je. Als je altijd maar bang bent of je bang laat maken, dan is het heel moeilijk om de stap te zetten, die je dichter bij het doel van je leven brengt. Als je gevoelig bent voor de waarschuwingen van anderen, dan zou je je kunnen laten tegenhouden om te doen wat ECHT bij jou past.
Kies daarom naar wie je luistert en wie je als voorbeeld neemt. Als je een huis wilt kopen of een pand voor je bedrijf, luister je dan naar iemand die al 40 jaar in een kartonnen doos onder de brug woont of naar Donald Trump? Als het je verlangen is om te leren duiken, luister je dan naar iemand met watervrees of naar iemand die het Groot Barriérerif van heel dichtbij heeft gezien?
Dit zijn even hele extreme voorbeelden, maar hoe vaak gebeurt dit wel niet in het dagelijkse leven? Dat advies wordt aangenomen van mensen die er totaal geen kaas van hebben gegeten? Dat advies wordt gegeven vanuit angst, niet vanuit ervaring?
Kijk en luister naar de mensen die al zijn waar jij wilt zijn en die al doen wat jij wilt doen. Want zij hebben bewezen dat wat jij wilt mogelijk is! Zij hebben de hobbels en kronkels in de weg al genomen om er te komen. Zij weten waar ze het over hebben. Zij kunnen je niet alleen waarschuwen voor de gevaren, maar kunnen je ook vertellen hoe zij die gevaren hebben getrotseerd. En als zij het kunnen…. kan jij het ook.
Ben jij meer bang, dan alert? Zou je iets eigenlijk heel graag willen, maar laat je je tegenhouden door de horrorverhalen? Luister je meer naar onheilsprofeten, dan naar ervaringsdeskundigen? En hoe voelt dat? Wat wil je ermee?
 ?>/images/header-asha.jpg)
