Weet je nog, toen je nog een kind was en iets wilde ondernemen met je vriendinnetje? Samen naar de speeltuin of op het schoolplein gaan rolschaatsen. Maar dat je daar altijd toestemming voor nodig had? En dat je de ervaring had altijd maar 'nee' te horen van je moeder?
De meeste mensen kennen dit gevoel. Als kind is alles in je beleving 'Nee'. Hoe vaak je ouders ook 'Ja' zeggen, die keren dat ze 'Nee' zeggen maken veel meer indruk. En wat kon je je als kind toch machteloos en ongehoord en onbelangrijk voelen.
Tot het moment dat je moeder vraagt wat de moeder van het vriendinnetje vindt. De eerste keer reageer je met een onnozele 'Ja, van haar mag het.' en als je even later op het schoolplein driedubbele axels aan het draaien bent, dringt het opeens tot je door wat er is gebeurd. Je altijd 'nee'-zeggende moeder heeft 'Ja' gezegd…omdat de moeder van het vriendinnetje 'Ja' heeft gezegd.
Eureka ! Je hebt een troef in handen! In de onderhandeling met je ouders ben je opeens niet meer zo machteloos of onbelangrijk. Nee! Want de volgende keer als je voor een toestemmingskwestie staat, overleg je eerst met je vriendinnetje welke ouder het meest vatbaar is voor 'ja, maar, van haar moeder mag het wel!' En dan ga je dus eerst naar de ouder die – in jouw beleving – altijd 'als het van haar moeder mag, dan mag het ook van mij' zegt en dan – hup – naar de 'nee'-zegger.
En even later zit je met een brede glimlach op de schommel in de speeltuin, samen met je vriendinnetje.
Als kind stond ik er niet bij stil, maar later ontdekte ik de verborgen boodschap: "als een ander het zegt, dan is het goed". En zo leek het ook altijd. Als ik iets wilde was het 'Nee', want mijn ouders wilden me voor alles en nog wat beschermen. Maar als iemand anders het vroeg, was het goed en mocht ik wel. En waarschijnlijk hebben mijn ouders dat ook altijd ervaren bij hun eigen ouders: "als een ander het zegt, dan is het goed." En hun ouders weer bij hun ouders…
Daarom raakt het de meeste mensen wanneer ze te horen krijgen: 'Ja, maar van haar moeder mag het wel.' of 'Ja, maar die doet het zo.' of 'Ja, maar die doet niet zo moeilijk als jij.'
Even kort door de bocht…
Als een juiste opvoedingsopvatting – kinderen grenzen geven ter bescherming – onhandig is uitgevoerd, kan het onbedoeld drager zijn geworden van de verborgen boodschap: "Wat jij vindt is niet belangrijk. Nee, de ander heeft altijd gelijk." "Als jij om iets vraagt, krijg je het niet. Als iemand anders iets voor jou vraagt, dan krijg je het wel." "Als de meester zegt dat je lui bent, dan is dat zo.", "Wat de ander over je zegt is waar, wat je over jezelf zegt is twijfelachtig."
We hebben geleerd te kijken naar anderen. Onze mening aan te passen aan die van anderen. Ook al voel je diep in je hart een andere mening, je doet toch wat algemeen geaccepteerd is. Want je gelooft inmiddels ook dat wat anderen zeggen per definitie waar is en dat het normaal is om te twijfelen aan jezelf.
Maar waarom is dat? Waarom heeft de ander altijd gelijk? Waarom is de ander altijd beter dan jij?
Omdat de ander:
Maar dat geldt toch ook voor jou? Jij bent toch ook volwassen, opgeleid, op enkele punten na volmaakt, met bestaansrecht, zelfverzekerd? En… jij bestaat toch ook?
Dus…., als de ander gelijk heeft, gewoon omdat hij/zij bestaat…., dan heb jij ook gelijk… want jij bent er !
Worstel je met dit gegeven? Vind je je eigen mening, opvattingen, smaak, voorkeuren, zwaktes, sterktes, enzovoorts inferieur? Hoe voelt dat? Wat zou je willen?
 ?>/images/header-asha.jpg)
