En toen stierf mijn ‘God’….

Het is bijna 25 jaar geleden dat "God" in mijn leven stierf. Ja, je leest het goed: 25 jaar geleden. Niet 2000 jaar geleden. En "Hij" stierf ook niet vóór mij, nee, "Hij" stierf… gewoon… weg…. foetsie… verdwenen.

Ik zal even bij het begin beginnen.

Vanaf mijn zevende jaar werd ik als christen opgevoed. Mijn ouders waren "tot bekering" gekomen en kozen ervoor het gezin op een bepaalde manier te runnen. En ik ontwikkelde me al snel tot een kleine fundamentalist. Iedereen kende me eerst als christen, dan pas als Asha.

Ik groeide op binnen de Evangelische kringen en deed ontzettend mijn best om bij God te horen. Ook had ik een rotsvast vertrouwen dat God bij mij wilde horen en had ik me er al heel jong op toegelegd altijd het juiste te willen doen.

Achteraf gezien maakte ik het mezelf erg moeilijk door mezelf te onderwerpen aan een systeem buiten mezelf in de hoop zo dichter bij God te komen . En dat ging op een gegeven moment zijn tol eisen. Het was een samenloop van omstandigheden die op een dag mijn fundament volledig onder me vandaan sloeg. Ik was 24 jaar en alles waar ik in geloofde bleek opeens niet waar te zijn voor mij.

Als ik daar raad over vroeg, werd me verteld dat ik "het niet zo moest zien" of "dat ik dan niet genoeg geloof had" of "dat ik me wel wat nederiger mocht opstellen". Allemaal natuurlijk met de beste bedoelingen, daar ben ik van overtuigd. Maar welke raad ik ook opvolgde..niets hielp.

Kortom: ik zat in een geloofscrisis. Ik worstelde met wat ik "moest" geloven en wat ik "eigenlijk echt" geloofde. Uiteindelijk heb ik gekozen om vanuit mijn hart te leven. Want dan – zo redeneerde ik – ben ik tenminste echt.

Ik brak met "God" en heb een manier moeten vinden hoe om te gaan met het wegvallen van de waarde die ik toedichtte aan rituelen, opwekkingsliederen, gebeden en samenkomsten.

Het heeft even geduurd voordat ik zonder schuldgevoel in bed lag op zondagochtend om half elf. Om maar niet te spreken van het afkicken van het reciteren van bijbelteksten.

Ik weet niet of het je is opgevallen, maar ik schrijf God soms tussen aanhalingstekens en soms niet. Als ik "God" schrijf, bedoel ik de religie. De gewoontes. De menselijke regels die door de eeuwen heen tot waarheid zijn bestempeld. Daar heb ik afstand van gedaan, want dat vond ik moeilijk.

Het is inmiddels bijna 25 jaar geleden en nu heb ik rust gevonden. Rust in de manier waarop ik tegen het leven aankijk. Rust in het feit dat ik niet alwetend hoef te zijn. Rust in de manier waarop ik tegen de bron van mijn bestaan aankijk.

Het is absoluut niet zoals ik het vroeger ervoer – ik spreek bijvoorbeeld geen "Tale Kanaäans" meer -, maar ik heb het gevoel ruimte te hebben gekregen van mezelf en van de oorsprong van mijn leven om op mijn tempo en op mijn manier me te ontwikkelen.

Trouwens, ik zeg niet dat de Evangelische kringen waarin ik ben opgegroeid slecht zijn of misleidend. Absoluut niet. In tegendeel. Ik beschrijf slechts mijn eigen ontdekking dat die manier niet bij mij past. Een manier die voor vele anderen wel werkt. Maar voor mij niet. En dat is niet erg.

Vandaag de dag ervaar ik een diepe rust, want ik "ben wie ik ben" en dat is EINDELIJK goed genoeg.

Misschien heb je soortgelijke ervaringen zoals ik beschreef en is een religieus fundament gaan wankelen of zelfs weggeslagen. Dan heb ik dit persoonlijke bericht voor jou geschreven.

Worstel je met de nieuwe invulling van je leven en zou je erover willen praten?

Nog even voor de duidelijkheid…

Geloofsovertuiging vind ik iets heel persoonlijk, want alleen jij weet hoe het voor je is.

Toen ik "christen" was (of dacht enigszins te weten wat dat inhield), kon ik praktisch overal terecht. Maar toen mijn geloof begon te veranderen, werd het nogal stil om me heen en voelde ik me erg eenzaam. Ik had groot verdriet over het verlies van "mijn God". Ik weet als geen ander hoe je de behoefte kunt voelen om gewoon te praten over waar je mee worstelt, zonder de angst "op je plaats" gezet te worden, voornamelijk omdat de ander niet weet hoe ermee om te gaan.

Zoals ik al schreef in mijn levensloop (CV) is het niet belangrijk wat ik wel of niet geloof. Want het gaat in de sessies niet om mij, maar om jou.

Ik bied je zonder enig oordeel een luisterend oor, zodat je dingen voor jezelf op een rijtje kunt zetten. Uit welke religie je ook komt. Je hoeft niet eenzaam door een geloofscrisis te gaan.