Bij coachen wordt meestal direct gedacht aan veranderen, verbeteren, vermeerderen, etc. Jij hebt waarschijnlijk ook erover gedacht om gecoacht te worden of om daar wat informatie over te verzamelen. Anders was je niet op deze website terechtgekomen.
En zoals je vast wel eens hebt gehoord is dat je iets niet kunt veranderen, als je het niet erkend.
Als je niet weet of wilt toegeven dat je over je heen laat lopen bijvoorbeeld, dan kun je daar niets aan veranderen. Of als je niet door hebt dat je niet in de juiste branche zit, dan komt het ook niet in je op om een andere branche te zoeken.
Maar wat betreft het persoonlijke vlak wil ik nog verder gaan dan alleen erkennen. Als je weet en erkend en ziet dat er iets is in je leven dat niet goed werkt, ga dat dan niet direct veranderen. Maar… sta er even bij stil en …. accepteer het.
Accepteren? Ja… accepteren. Maar dan niet in de trant van:
Nee, met accepteren bedoel ik alles behalve opgeven! Ik bedoel:
Als je jezelf namelijk volledig accepteert in liefde, dan is dat een hele goede voedingsbodem om 'dat ene' te veranderen.
Je zult jezelf namelijk niet willen verbeteren om geaccepteerd te worden door jezelf of door anderen. Dat hoeft niet meer, want je hebt jezelf al geaccepteerd mét 'dat ene'.
Nee, je zult jezelf willen verbeteren, omdat je jezelf dat zo gunt en toewenst. Omdat 'dat ene' jou in de weg staat een beter leven te leiden. Voor jezelf. Dus telkens wanneer 'dat ene' dan toch de kop opsteekt, zul je in staat zijn liefdevol en geduldig met jezelf om te gaan. En het proces van verandering vol te houden.
Die 'veilige thuishaven' – die je nodig hebt om door dit leven heen te komen – heb je misschien niet gekend van huis uit. Maar…die kun je jezelf wel bieden. Word daarom je eigen 'veilige thuishaven', voor zover je dat nog niet bent.
Want een kind dat weet dat hij na een verloren sportwedstrijd thuis wordt uitgescholden voor zijn falen, zal met knikkende knieën en een knoop in de maag naar huis gaan. Bovendien zal hij bij de volgende wedstrijd nog meer faalangst hebben en daardoor juist weer falen.
En een kind dat weet dat hij na een verloren sportwedstrijd opgevangen wordt thuis, zal zijn tranen de vrije loop durven laten en zijn zwakheid durven laten zien. En dan zal hij zichzelf weer op kunnen pakken en de moed hebben om bij de volgende wedstrijd het weer te proberen.
Als je van jezelf op aan kunt dat je jezelf opvangt na een blunder/falen/foutje/terugval/etc, zal je eerder geneigd zijn het gewoon weer te proberen. Maar als je weet dat je niet eens veilig bij jezelf bent, omdat je jezelf de huid vol scheldt. Dan is een tweede of derde poging niet meer aantrekkelijk. Het gevolg: je blijft zitten waar je zit, namelijk: daar… waar je niet wilt zijn.
Herken je dit bij jezelf? Dat je jezelf verwijt en jezelf uitscheldt? Besef je dat je jezelf saboteert met deze houding? Wat wil je ermee? Hoe wil je reageren op jezelf?
 ?>/images/header-asha.jpg)
