Kwaliteit…wie bepaalt dat eigenlijk?

Soms betrap ik mezelf op masochistische trekjes. Dan doe ik iets waarvan ik weet dat ik eventueel gekwetst zou kunnen worden.

Zoals laatst. Ik vroeg aan een tiental mensen of ze zouden willen aangeven op een door mij geleverde lijst wat mijn kwaliteiten zijn en wat ik voor ze heb betekend de afgelopen jaren.

Niets mis mee, natuurlijk, want het is heel fijn voor je zelfvertrouwen als mensen je gaan vertellen wat ze goed vinden aan je. Maar dan komt dat masochistische deel om de hoek zetten. Ik vroeg ze ook of ze nog "verbeterpunten" konden aangeven. Tja…. dan vraag je er praktisch om, toch?

Nu moet ik zeggen dat de gevraagden enthousiast en behulpzaam reageerden. Ze gaven complimenten voor het feit dat ik ze die vraag stelde. Voor het feit dat ik om feedback (formerly known to me as ‘kritiek’) op mijn persoon durfde te vragen. En voor het feit dat ik zo hard aan mezelf werk. De antwoorden op mijn vragen waren ook zorgvuldig gekozen en werden met liefde en enige terughoudendheid – waarschijnlijk uit angst om mij te kwetsen – gepresenteerd. Heel mooi. Heel waardevol.

En toch was het moeilijk om te lezen dat sommigen mij bepaalde kwaliteiten of de mate van aanwezigheid van die kwaliteiten niet toekenden, terwijl ik er zelf heilig van overtuigd was dat ik ze wel had. Maar ook het tegenovergestelde kwam voor. Hmmm. Oké.

Dus om een goed overzicht te krijgen, verzamelde ik de gegevens en maakte een mooie matrix. Links, van boven naar beneden, de kwaliteitenlijst. En boven, van links naar rechts, de ondervraagden. En in de cellen er tussen de antwoorden.

Per kwaliteit viel me op dat niet iedereen vond dat ik die wel had of dat ik die niet had. En waar de één vond dat ik teveel van een bepaalde kwaliteit had, meende de ander juist weer dat ik er veel te weinig van had. Hmmm. Oké. Interessant.
Wie heeft er nou gelijk? De één? De ander? En is dat waar het om draait? Gelijk hebben?
Of is dit een slechts een variant op ‘Beauty is in the eye of the beholder’? (vervang Beauty met Quality)

Ik liet het goed op mij inwerken, terwijl ik de lijst van gevraagden en kwaliteiten nog eens bekeek. Langzaamaan begreep ik de keuze van elk individu. Een keuze gemaakt in een bepaald daglicht. In een bepaalde omgeving en tijd. Naar aanleiding van een bepaalde herinnering aan mij. Een bepaalde ervaring met mij. Iedereen had dus gelijk. Hmmm. Oké. Leuk, maar niet handig. Want op zo’n uitkomst valt geen enkel peil te trekken. Hoe kan ik mezelf nu verbeteren, als ik niet weet wat ik MOET verbeteren.

En toen bedacht ik me dat ik een hele belangrijke persoon was vergeten te vragen naar mijn kwaliteiten, namelijk….. MEZELF! Wat vind ik van mezelf? Dat telt toch net zo zwaar als de mening van anderen?
Dus nam ik de lijst erbij en ging aankruisen welke kwaliteiten ik mezelf toekende en welke niet. En in welke vorm en hoedanigheid ik meen een kwaliteit te bezitten. Ik voegde mijn antwoorden toe aan de matrix en stond er weer bij stil. Zo te zien was ik het met mensen eens en oneens, dus een echt stappenplan viel er nog steeds niet te maken, want we hebben allemaal gelijk. Er viel nog maar één ding te doen: bij mezelf te rade gaan.

Dit werd me duidelijk:

• Het raakt me als iemand zegt dat ik een bepaalde kwaliteit niet heb, terwijl ik vind van wel. Ik wil erachter komen waarom dat is en dat stukje pijn verwerken.
• Ik kan kiezen mezelf te verwijten bepaalde kwaliteiten niet of in mindere mate te hebben. Maar ik kan er ook voor kiezen mezelf liefdevol te omhelzen MET dat gebrek en er op te vertrouwen dat als het tijd is om er iets aan te doen, het verlangen daartoe van binnenuit komt.
• Hoe belangrijk is de mening van anderen over mij?

Wat ik jou wilde vragen is: Hoe ga jij met feedback om? En is dat naar je zin? Zo nee, hoe zou je het willen doen?
Neem contact met me op als je er begeleiding bij wilt.